A Story by Carly Everaert
"Another world is not only possible, she is on her way. On a quiet day, I can hear her breathing."
Arundhati Roy
An arm, an arm to take care of.
As the arm came to me through Nancy Jouwe it started to express a will of its own: to paraphrase Sara Ahmed’s Living a Feminist Live. Connecting many, many dots but in this case especially unearthing stories of resistance and grief.
The arm reached out to shared histories of Nancy, Mary and me, like the material heritage of slavery and the Anti-apartheid struggle in South Africa and especially linked to Cape Town* which I was able to visit because of my longstanding friendship with Mary Evans, a Nigerian born British artist.
The arm made me think of limbs and body parts and taking home the remains of Saartje Baartmans. As she is part of Mary’s commemorative plates. Art made that possible. A poem made that possible. The poem I’ve come to take you home of Diane Ferrus who gave Saartje Baartmans* back her humanity.
The arm was lying around in my studio until I took it to my home and put it on my windowsill next to a printed cloth on Girl Power of Taring Padi*: an art collective from Indonesia that is well known for their posters on political and social justice.
It says: respect my existence or expect my resistance
I joined Mary on her research trip preceding her solo show in Zeitz Mocaa where we ran again and again into the iconic picture (1976) of Hector Pieterson. A 20th-century modern-day pieta which opened the world’s eyes to the injustice of Apartheid.
Mary used this picture in one of the history 'paintings', part of the site-specific commissioned work for her solo show GILT at the Zeitz Mocaa. Reclaiming the heroism of liberation struggles in genre pieces like the history paintings. To look at history from the position of the oppressed instead of the triumphant pictures of colonial conquest and war they otherwise depict.
As we are witnessing again the consequence and the high price we, as a global community, pay for Apartheid through the dehumanization of the Palestinian people, we need art to honor these struggles.
Like Michelangelo’s Pietà Mary’s work directs us in a soft but determined way to our humanity. This iconic image of grief, the carrying of a dead body, experienced through the papercut silhouettes of Black bodies, creates a gentle but powerful reminder that grief and care come in many shapes and forms.
So A Personal Gesture yet again went to an art school. It is in Mary’s office at the Slade School of Fine Art in London. Mary was appointed director on the 1st of October this year.(2023) I felt like celebrating this with her by bringing the work to her. By offering this open hand, this arm, this stopover in Mary’s office I hope it will give us a break to reflect for a short moment of time.
To learn through imagination when to fight for justice or to mourn injustice. To unclench our fists until we are ready again and again to honor those who raise their fists and dared to be the courageous arms that the world needs.
Mary very much wanted to receive the work to start conversations with students and staff about what this gesture might mean to them and add more and more layers to this gestural work as she stated: "I like this piece very much as it centralizes the work and not the artist."
Lees de bijdrage van Carly Everaert in het Nederlands.
"Een andere wereld is niet alleen mogelijk, ze is onderweg. Op een stille dag kan ik haar horen ademen."
Arundhati Roy
Een arm, een arm om voor te zorgen.
Toen de arm via Nancy Jouwe bij me kwam, bleek het een eigen wil te hebben: om Sara Ahmeds Living a Feminist Live te parafraseren. De verbinding van vele, vele punten, maar in dit geval vooral het opgraven van verhalen van verzet en rouw.
De arm reikte naar gedeelde geschiedenissen van Nancy, Mary en mij, zoals het materiële erfgoed van de slavernij en de Antiapartheidsstrijd in Zuid-Afrika en in het bijzonder naar Kaapstad* dat ik kon bezoeken vanwege mijn jarenlange vriendschap met Mary Evans, een in Nigeria geboren Britse kunstenaar.
De arm herinnerde me aan ledematen en lichaamsdelen en het naar huis brengen van de stoffelijke resten van Saartje Baartmans. Omdat zij deel uitmaakt van Mary’s gedenkborden. Kunst maakte dat mogelijk. Een gedicht maakte dat mogelijk. Het gedicht I've come to take you home van Diane Ferrus die Saartje Baartmans* haar menselijkheid teruggaf.
De arm lag in mijn studio totdat ik hem meenam naar mijn huis en in mijn vensterbank zette naast een geprint doek over Girl Power van Taring Padi*: een kunstcollectief uit Indonesië dat bekend staat om hun posters over politieke en sociale rechtvaardigheid.
Het zegt: respect my existence or expect my resistance
Ik ging met Mary mee op haar onderzoeksreis voorafgaand aan haar solotentoonstelling in Zeitz Mocaa, waar we steeds weer stuitten op de iconische foto (1976) van Hector Pieterson. Een 20e-eeuwse moderne piëta die de wereld de ogen opende voor het onrecht van Apartheid.
Mary gebruikte deze foto in een van haar 'historie'schilderijen, een onderdeel van de locatie specifieke opdracht voor haar solotentoonstelling GILT in Zeitz Mocaa. Het opeisen van de heroïek van deze bevrijdingsstrijd in genrestukken zoals de historieschilderijen. Een blik op de geschiedenis vanuit de positie van de onderdrukten in plaats van de triomfantelijke beelden van koloniale verovering en oorlog die ze anders uitbeelden.
Nu we opnieuw getuige zijn van de gevolgen en de hoge prijs die wij, als wereldgemeenschap, betalen voor Apartheid door de ontmenselijking van het Palestijnse volk, hebben we kunst nodig om deze strijd te eren.
Net als Michelangelo's Pietà wijst Mary's werk ons op een zachte maar vastberaden manier op onze menselijkheid. Dit iconische beeld van rouw, het dragen van een dood lichaam, ervaren door de uit papier gesneden silhouetten van zwarte lichamen, creëert de zachte maar krachtige herinnering dat rouw en zorg in vele vormen en gedaanten komen.
Een persoonlijk gebaar ging opnieuw naar een kunstacademie. Het bevindt zich in Mary's kantoor in de Slade School of Fine Art in Londen. Mary werd op 1 oktober van dit jaar benoemd tot directeur.(2023) Ik had zin om dit met Mary te vieren door het werk naar haar toe te brengen. Door deze open hand, deze arm, deze tussenstop in Mary's kantoor aan te bieden, hoop ik dat het ons een pauze geeft om een kort moment te reflecteren.
Om door verbeelding te leren wanneer te vechten voor gerechtigheid of wanneer te rouwen om onrecht. Om onze vuisten te openen totdat we er opnieuw klaar voor zijn om diegenen te eren die hun vuisten opstaken en de moedige armen durfden te zijn die de wereld nodig heeft.
Mary wilde het werk heel graag ontvangen om gesprekken te beginnen met studenten en medewerkers over wat dit kunstwerk voor hen zou kunnen betekenen en om meer en meer lagen toe te voegen aan dit gebaar. Zoals ze zei: "Ik vind dit werk heel mooi omdat het het werk centraal stelt en niet de kunstenaar."
